حضورت همچون معمای حل ناشدنی‌ست...
تو آنقدر ساده و راحت آمدی که من شیفته صداقت و سادگی‌ات شدم،
نمی‌خواهم به این زودی ها از دستت بدهم،
و من می توانستم کوله بار سنگین دردهایم را در بیراهه‌های بیقراری،
آنجا که دست هیچ آدمی زادی به آن نرسدرها کنم..
و مجبور نبودیم در میانه راه، دیوار سرد جدایی را پیش رو ببینیم.
کاش تا آخر راه دل به جاده می سپردیم
آیا طاقت می‌آورم این همه خاطره را رها کنم
و آیا تو می توانی با بی‌احساس ترین احساسها رها شوی!؟
و آیا از این مرداب و پهن دشت وسیع به سلامت خواهیم گذشت؟؟؟
مثل سایه، مثل رویا...